بیوگرافی مارادونا ؛ اسطوره فراموش نشدنی 

نام کامل	دیگو آرماندو مارادونا
تاریخ تولد	1960
رشته ورزشی	فوتبال
ملیت	آرژانتینی
پست	مهاجم
تیم	بارسلونا

اگر در تاریخ سه فوتبالیست بزرگ داشته باشیم، بی‌شک یکی از آن‌ها دیگو ماررادونا بزرگ است. فوتبالیستی که تقریبا توانست به تمام افتخارات بزرگ دنیا دست یابد؛ فوتبالیستی که حتی در کشورهای آمریکای جنوبی به یک چهره انقلابی تبدیل شده بود. در ادامه متن همراه ما باشید تا نگاهی بر زندگی این اسطوره داشته باشیم.

تولد

مارادونا در سال 1960 در خانواده‌ای بسیارر فقیر به دنیا آمد. او فرزند پنجم خانواده‌ای بود که پدر با کارگری در تامین خرج خانواده ناتوان بود. از همین رو مارادونا در هشت سالگی با حرکات نمایش فوتبال در اماکن عمومی، سعی می‌کرد بخشی از خرج خانواده را تامین کند.

در همین زمان‌ها بود که یک مربی ورزشی، استعداد او را کشف کرد و مارادونا ررا به تیم خود بُرد.

لیگ برتر آرژانتین

او در جوانی توانست به تیم آرژانتینوس جونیورز راه یابد و در این زمان بود که مارادونا به تیم ملی آرژانتین دعوت شد.

بارسلونا و آغاز پادشاهی

مارادونا در سال 1982 به تیم بارسلونای اسپانیا پیوست. او با مبلغی بالغ بر 8 میلیون دلار راهی این تیم شد که در آن زمان مبلغ بسیار زیادی حساب می‌شد. او در تیم خیلی زود به جایگاه‌های بالایی دست یافت و توانست به قهرمانی در جام حذفی، لالیگا و لیگ قهرمانان اروپا دست یابد. البته سبک بازی خشن او نیز در معروفیتش نقش بسزایی داشت. مارادونا بارها با ضربات سنگین به بازیکنان حریف و حتی داور، با محرومیت‌های طولانی مدت روبرو شده بود.

یکی دیگر از محرومیت‌های مارادونا به دلیل دعوایش در زمین به عنوان بازیکن بارسلونا بود. در فینال کوپا دل ری در سال 1984 مارادونا بامیگل آنخل سولا بازیکن اتلیک درگیر شد و این درگیری به دعوای بازیکنان دو تیم در زمین انجامید. مارادونا به مدت سه ماه محروم شد.

او در دو سال حضورش در بارسلونا بارها مصدوم و محروم شد و درنهایت بعد از درگیری با سران این باشگاه، در سال 1984 از بارسلونا جدا شد.

مقصد بعدی ناپولی ایتالیا

او در 5 جولای 1984 با ترانسفر رکوردشکن دیگری به ارزش 12 میلیون یورو راهی جنوب ایتالیا شد تا شروع به نوشتن دوباره تاریخ این تیم بکند. هفتاد و پنج هزار نفر که معتقد بودند نجات‌گرشان از راه رسیده، شاهد رونمایی از فوق ستاره جدیدشان در ورزشگاه سن پائولوی سابق بودند.

بعد از قهرمانی در جام جهانی 1986، مارادونا در بازگشت به ناپل، دوران جدیدی رقم زد و تیم باشگاهی‌اش را به قهرمانی سری آ در فصل 87-1986 رساند.

در شرایطی که دو فصل بعدی، ناپولی به نایب قهرمانی سری آ دست پیدا کرد، آن‌ها در سال 90-1989، یک بار دیگر تاج قهرمانی سری آ را بر سر گذاشتند و علاوه بر این، به تنها جام اروپایی‌شان هم رسیدند.

ناپولی بعد از آنکه در یک چهارم نهایی یوونتوس و در نیمه نهایی بایرن مونیخ را از پیش رو برداشت، در فینال رقت و برگشت اشتوتگارت را شکست داد تا قهرمان مسابقات شود. مارادونا 3 گل از جمله یک گل در فینال به نام خود ثبت کرد.

مارادونا فاتح جام جهانی

تیم ملی آرژانتین در سال 86 در مکزیک قهرماغن شد و مارادونا یکی از به یاد ماندنی ترین بازی های تاریخ جام های جهانی را داشت که شامل دو گل به یاد ماندنی مقابل انگلیس بود. دست خدا و گل فراموش نشدنی که از خط میانی همه بازیکنان انگلیس را دریبل کرد.

دیگو همچنین در نیمه نهایی مقابل بلژیک یک گل زد و در فینال با برتری برابر آلمان قهرمان شدند.

دست خدا

این گل در 22 ژوئن 1986 در ورزشگاه آزتکا در مکزیکوسیتی زده شد.

از آنجا که داوران دیدگاه روشنی از بازی نداشتند و فناوری کمک داور ویدئویی هنوز وجود نداشت، گل توسط داوران تایید شد و این بازی با برتری 2 بر یک آرژانتینی‌ها به لطف گل دوم این تیم توسط مارادونا، معروف به «گل قرن»، به پایان رسید.

پس از مسابقه، دیگو مارادونا اظهار داشت که این گل «کمی با سر و کمی با دست خدا» به ثمر رسیده‌ است.

خود  مارادونا در این باره گفته است: آن دیدار درست مثل این بود که ما برای جنگی دیگر به میدان می‌رویم. می دانم با دست توپ را زدم، برنامه ام این نبود اما اتفاق به قدری سریع افتاد که کمک داور دست مرا ندید، داور نگاهی به من انداخت و گفت: “گل”

مارادونا افزود: احساس خوبی بود، چیزی شبیه یک انتقام نمادین از انگلیسی‌ها.

داور تونسی این مسابقه نیز 30 سال بعد درباره این گل گفت: پس از سال ها مارادونا از من خواست تا ملاقاتش کنم. وقتی او را در خانه اش ملاقات کردم از ویژگی‌های اخلاقی‌اش آگاه شدم و فهمیدم بازیکن ماهری بوده و اخلاقی متواضع دارد. برای من افتخار بزرگی بود که میهمان این اسطوره فوتبال شدم.

داور تونسی درباره صحنه گل جنجالی گفت: وقتی حاضران در این جلسه از مارادونا درباره اینکه چرا با دستش گل را به ثمر رساند پرسیدند او جواب داد: من می‌خواستم به هر نحوی انگلیس را شکست بدهم. در پایان این ملاقات مارادونا به طرف من آمد و دستم را بوسید.

اعتیاد به مواد مخدر و محرومیت 15 ماهه

مارادونا بعد از جام جهانی زمانی که بازیکن ناپولی بود بخاطر استفاده از کوکائین و مثبت بودن نتایج تست توسط فیفا 15 ماه از شرکت در رقابت های فوتبال محروم شد.

ماجرای اعتیاد مارادونا به مواد مخدر یکی از جنجالی‌ترین جنبه‌های زندگی او است. مارادونا که در روزهای فوتبالی‌اش بارها به دلیل شایعات مربوط به مواد مخدر با مشکل مواجه شده و حتی به دلیل مثبت اعلام شدن تست مصرف کوکائین، تعلیق شده بود چند ماه پیش در یک مصاحبه در این باره حرفهایی  جنجالی زد و گفت: من هیچی نداشتم. من درست مثل یک زامبی بودم.

دیگو در سال 1996 هم در یک مصاحبه درباره دوران اعتیادش به مواد مخدر گفت: من در بخشی از دوران فوتبالی‌ام مواد مصرف می‌کردم. کسانی که می‌گویند کوکائین شما را تحریک می‌کند و انگیزه می‌دهد از این ماده هیچ چیز نمی‌دانند. اگر به خاطر فوتبال بازی کردن کوکائین مصرف کنید، نمی‌توانید بازی کنید. این ماده نه به درد بازی در زمین فوتبال می‌خورد نه به درد زندگی. یک چیز بی‌مصرف بی‌فایده.

مارادونا در سال 2006 هم درباره تجربه‌اش از مصرف مواد مخدر گفت: من در سال 1982 زمانی که در اروپا بودم برای اولین بار امتحانش کردم. من 22سالم بود و مواد را برای این امتحان کردم که آن روزها در فوتبال همه جا پیدا می‌شد. به دستشویی می‌رفتم و چراغ را خاموش می‌کردم و با ترس و لرز مواد مصرف می‌کردم. من معتاد بودم. از چشم مردم من معتاد هستم و همیشه معتاد خواهم ماند. چون معتادان هرگز بخشیده نمی‌شوند.

در این دوره بود که مارادونا بعد از رفت و بازگشت‌های متعدد، از دنیای فوتبال خداحافظی کرد.

مارادونا و توپ طلا

تا سال 1995، مجله فرانس فوتبال، قانونی که داشت که طبق آن توپ‌طلا فقط به بازیکنان اروپایی تعلق می‌گرفت.

به همین دلیل در طی سال‌هایی که دیگو مارادونا اسطوره آرژانتینی ، بدون شک بهترین بازیکن جهان بود مثل سال‌های 1986، 1987 و 1990، این جایزه به بازیکنان دیگری رسید که شایستگی کمتری نسبت به مارادونا داشتند.

مثال واضح این مورد مربوط به سال 1986 بود که در آن مارادونا همراه با تیم ملی آرژانتین به قهرمانی جهان رسید و فوق ستاره جام بود اما جایزه توپ‌طلا به بازیکنی اوکراینی به نام ایگور بلانوف رسید، بازیکنی که با تیم دیناموکیف به قهرمانی اروپا رسیده بود و چهار گل هم برای تیم ملی کشورش در جام جهانی به ثمر رساند. در واقع توپ‌طلا به بهترین بازیکن اروپا می‌رسید و نه بهترین بازیکن جهان.

البته مارادونا با انتخاب شدن به عنوان بهترین بازیکن جام جهانی 1986 جایزه توپ‌طلای مربوط به آن مسابقات را از آن خود کرد. اما سه سال بعد، این جایزه از موزه شهر ناپل ناپدید شد، جایی که محل نگهداری ان بود. گروهی از سارقان علاوه بر سرقت این جایزه بسیاری از اشیا ارزشمند و قیمتی را نیز دزدیده بودند. با این وجود، دست مارادونا از توپ‌طلا خالی نماند. در سال 1995، مجله فرانس فوتبال یک توپ‌طلای افتخاری به پاس قدردانی از خدمات مارادونا برای فوتبال جهان به او اهدا کرد.

مربیگری

در نوامبر 2008 وی به عنوان سرمربی تیم ملی آرژانتین منصوب شد.

در جام جهانی 2010 آفریقای جنوبی، او هدایت تیم ملی آرژانتین را بر عهده داشت. تیم آرژانتین در این جام کلکسیونی از بهترین‌های جهان را در اختیار داشت و به اعتقاد بسیاری از منتقدین اتخاذ تاکتیک‌های غلط از سوی مارادونا باعث شد تا این تیم نتواند جام را فتح کند.

آرژانتین در مرحله مقدماتی تیم‌های نیجریه ، کره جنوبی و یونان را شکست داد و با امتیازات کامل راهی مرحله یک‌هشتم نهایی شد.

در این مرحله نیز مکزیک را با نتیجه 3 بر 1۱ شکست داد اما در مرحله یک چهارم نهایی در برابر آلمان شکست تحقیر آمیز 4 بر 0 را متحمل، و از گردونه حذف شد.

هرچند در بازگشت به آرژانتین وی با استقبال بسیار گسترده هواداران آرژانتینی مواجه شد اما پس از جام جهانی با وجود تمام حمایت‌های مردمی وی از سرمربیگری آرژانتین کنار گذاشته شد.

مارادونا پس از کناره‌گیری از تیم ملی آرژانتین در سال 2011 سرمربیگری تیم الوصل امارات را با قراردادی دو ساله بر عهده گرفت.

این چهارمین تجربه مربیگری وی بود که بعد ها این مربیگری در تیم‌های عجیب و غریب زیادی ادامه پیدا کرد اما ماراردونا در هیچکدام موفق نبود چرا که او هیچ یک از این موقعیت‌ها را جدی نمی‌گرفت.

بیشتر بخوانید: بیوگرافی لیونل مسی

زندگی شخصی و ازدواج

مارادونا در1984 وقتی که 24 سال سن داشت در بوینس آیرس با دختری به نام کلودیا ویلافانه ازدواج کرد که ثمره این زندگی دو  دختر بنام دالما و جیمانینا هستند. زندگی زناشویی دیگو مارادونا و همسرش در سال 2004 بعد از 20 سال به طلاق و جدایی ختم شد.

ازدواج دوم

مارادونا در سال 2013 وقتی که 53 ساله بود با دختری 30 ساله که یک مدل آرژانتینی بود، ازدواج کرد. اما این رابطه نیز به جدایی انجامید و مارادونا از این زن یک فرزند دارد.

مارادونا بعدها با چند دختر جوان دیگر وارد رابطه شد که اعتیاد او به رابطه با زن‌های جوان را فاش می‌کرد.

مارادونا چند فرزند دارد؟

مارادونا به صورت غیر رسمی بیش از 9 فرزند دارد که بیشتر آن‌ها این ادعا را دارند که مارادونا با مادر آن‌ها رابطه داشته و آن‌ها فرزند مارادونا بزرگ هستند. البته فقط یک نفر از 6 نفر در تست DNA به صورت رسمی فرزند مارادونا بود.

ماراردونا یک مارکسیست

او زمانی که در کوبا تحت درمان بود با فیدل کاسترو رهبر کوبا دوست شد. او تصویری از فیدل کاسترو را بر بازوی چپ و چه گوارا را بر بازوی راست خود تاتو کرده بود.

او اتوبیوگرافی خود «ال دیگو» را به اشخاص و گروه‌های زیادی از جمله فیدل کاسترو تقدیم کرده‌است، او نوشت: تقدیم به فیدل کاسترو و از طریق او به همه مردم کوبا.

مارادونا همچنین از هواداران هوگو چاوز رئیس‌جمهور ونزوئلا بود، کسی که از او در کاخ میرافلورس استقبال کرد. مارادونا پس از این ملاقات مدعی شد با هدف ملاقات با یک مرد بزرگ آمده بوده ولی به جای آن با کسی ملاقات کرده که از آن هم بزرگتر بوده‌است.

من به چاوز ایمان دارم، من چاویستا هستم. هرچه فیدل می‌کند، هرچه چاوز می‌کند، برای من بهترین است.

مارادونا بارها به جزیره کوبا رفت و در سال 2000 نیز در کلینیک بین‌المللی لاپدررای این کشور، به خاطر مصرف مواد مخدر بستری شد. ستاره پیشین تیم ملی آرژانتین در سال 2005 با فیدل کاسترو برای برنامه La noche del 10 مصاحبه کرد.

علاوه بر این دوستی، مارادونا یکی از تحسین کننده‌های انقلاب کوباست. همچنین سرمربی پیشین تیم ملی آرژانتین صورت رهبر کوبا را بر روی یکی از پاهایش تتو کرده و روی بازویش تصویر چگوارا حک شده است.

در سال 2015 کاسترو از نامه‌هایی که میان او و مارادونا رد و بدل شده بود، خبر داد. در این نامه‌ها مارادونا و کاسترو درباره مسائل ورزش و سیاست صحبت کردند. ستاره پیشین آلبی سلسته در یکی از نامه‌ هایش نوشته بود: «فیدل، یکی از چیزهایی که در طول این چند سال دوستی زیبا و صادقانه آموختم این است که وفاداری قیمت ندارد.

نظر بزرگان درباره مارادونا

مالدینی: دیگو مارادونا نه تنها بزرگترین بازیکن بود بلکه صادق ترین آن ها نیز بود. او مدل رفتاری جالبی در زمین مسابقه داشت. او برای همه احترام قائل بود، از بازیکنان بزرگ گرفته تا بازیکنان معمولی. او هرگز به اطراف لگد نمی زد و از هیچ چیزی شکایت نمی کرد و شبیه برخی از مهاجمان امروزی نبود. 

رایان گیگز: دیگو مارادونا بهترین بازیکن تاریخ است. من عملکرد او در دو جام جهانی 1986 و 1990 را دیدم و آن را تحسین می‌کنم. امروز شاهد بازیکنان بزرگ دیگری همچون لیونل مسی و کریس رونالدو هستیم، اما چیزهایی که من در مارادونا دیدم، هرگز در هیچ بازیکن دیگری در تاریخ فوتبال مشاهده نکرده‌ام.

وین رونی: مارادونا بزرگترین بازیکن تمام ادوار است. من موفق شده ام یکی از قهرمانان خود را ملاقات کنم.

مک گاروی: مارادونا بزرگترین بازیکنی است که تاکنون بازی کرده است. اگر شما به من بگویید از بین پله، یوهان کرویف و فرانس بکن باوئر یا هر بازیکن دیگری انتخاب کنم، من مارادونا را انتخاب خواهم کرد. مردم در خصوص لیونل مسی ستاره فعلی آرژانتین صحبت می کنند و او را با مارادونا مقایسه می کنند، ولی آیا او می تواند، کاری که مارادونا در جام جهانی 1986 انجام داد را انجام دهد. آیا او می تواند ناپولی را دو بار قهرمان سری آ کند.

درگذشت مارادونا

دیگو مارادونا در تاریخ 25 نوامبر 2020، در خواب و بر اثر حمله قلبی درگذشت؛ در حالی که دو هفته پیش از آن به دلیل لخته شدن خون در مغزش در بیمارستان بستری و پس از جراحی مرخص شده بود. و پس از تشییعی انبوه از جمعیت در قبرستانی در بوینس آیرس در کنار قبر پدر و مادرش به خاک سپرده شد.

او سال‌ها پیش درباره مرگ خود گفته بود: اگر بمیرم، بازهم می‌خواهم متولد شوم و دوباره فوتبالیست شوم. دوباره بازهم می‌خواهم دیگو آرماندو مارادونا شوم. من کسی بودم که ملت را شاد کردم و همین برایم کافی است.

واکنش بزرگان فوتبال درباره خبر درگذشت وی

پله: امروز یکی از دوستانم را از دست دادم. مطمئنم روزی من و دیگو در جایی بالاتر از آسمان‌ها فوتبال بازی خواهیم کرد.

کریستیانو رونالدو: امروز من با یک دوست خداحافظی می‌کنم و دنیا با یک نبوغ ابدی وداع می‌کند. یکی از بهترین‌ها، یک شعبده‌باز بی‌نظیر. او خیلی زود رفت اما میراثی بدون محدودیت و یک جای خالی را برجای گذاشت که هرگز پر نخواهد شد. در آرامش باشی. تو هیچ‌وقت فراموش نمی‌شوی.

گابریل باتیستوتا: ممنون ازت جاودانه، در کنار خانواده ات هستم و اشک می ریزم، در آرامش باشی.

لیونل مسی: یک روز بسیار ناراحت کننده برای تمام آرژانتینی‌ها و دنیای فوتبال. او ما را ترک می‌کند اما نمی‌رود زیرا ابدی است. من تمام لحظات زیبایی را که با دیگو زندگی کرده‌ام را حفظ می‌کنم و به خانواده و دوستان وی تسلیت می‌گویم. در آرامش بخواب دیگو.

خوان‌مارتین دل‌پوترو تنیسور آرژانتینی: احساس می‌کنم به جایی که تعلق داشتی برگشتی؛ بهشت. برای من تو هرگز نخواهی مرد. آرام بخواب.

گری لینکر: بهترین بازیکن تاریخ فوتبال سرانجام در دستان خدا آرامش گرفت. با فاصله بهترین بازیکن نسل من و مسلماً بهترین بازیکن تمام ادوار بود. پس از یک زندگی پربار اما پر از مشکل، امیدوارم که سرانجام در دستان خدا آرامش پیدا کند. روحت قرین آرامش دیگو.

پائولو مالدینی: خداحافظ دیگو بزرگ، تو همیشه برای من یک قهرمان خواهی بود. در آرامش باشی دوست من.

سخن پایانی

بسیار خرسندیم که تا پایان همراه ما بودید. ما امروز و در این مقاله سعی کردیم به زندگی شخصی و حرفه‌‌ای دیگو مارادونا بپردازیم. در پایان امیدواریم از خواندن این مقاله نهایت لذت را برده باشید.